W bardzo dużym skrócie.

Początkowe projekty wykorzystania przeszkolonych kobiet do służby pomocniczej wojsku przekreślił nagły wybuch wojny. Części ochotniczek przesłano informację o mobilizacji, lecz podkreślono, że jest to tylko obowiązek dyspozycyjności, a dalsze rozkazy przekażą komórki mobilizacyjne, które ostatecznie nie powstały. Imienne wezwania dostała tylko część personelu służby zdrowia, juzistki i telefonistki. W niektórych miejscach, jak np. we Lwowie, powstały bez rozkazu baony pomocniczej służby wojskowej (psw) działające od początku wojny. Kobiety musiały więc podjąć samodzielnie inicjatywy tam, gdzie istniała potrzeba pełnienia przez nie służby.

Instruktorki Komendy Naczelnej i Okręgu Stołecznego PWK wraz z pozostałymi w mieście pewiaczkami już 3 września na Pradze rozpoczęły prace organizacyjne. Pełniły służbę, aż do kapitulacji oddziałów wojskowych. Ich zadaniem była m.in. organizacja i pomoc w szpitalach, punktach żywnościowych, budowa umocnień, gaszenie pożarów, opieka nad dziećmi i ratowanie zasypanych.

W chwili wybuchu wojny kobiety należące do Pogotowia Społecznego PWK otrzymały polecenie od Głównej Rady PWK, by wszystkie ośrodki terenowe stanęły do dyspozycji lokalnych komitetów samopomocy społecznej. Szczególnie czynne były ochotniczki na wsiach, gdzie wcześniej przeszkolone mogły skutecznie nieść pomoc.

Dzięki przeszkoleniu kobiet do obrony kraju, wyczulone na hasło czynnej obrony niepodległości Ojczyzny jako obowiązku każdej Polki, wielotysięczne rzesze kobiet włączyły się czynnie do aktualnych prac obronnych. Wykazały się wielką ofiarnością i poświęceniem. Postawa tych kobiet sprawiła, że równie czynne były w konspiracji.