Na razie relacja, zdjęcia wkrótce

Zjazd rekonstruktorek już za nami…

    Spotkałyśmy się w miejscu wyjątkowym, gdzie na każdym kroku czuć było dawnego ducha PWK. Po latach, po raz  kolejny w Istebnej koło Wisły pojawiły się młode, roześmiane i pełne zapału dziewczęta w mundurach.
    Część z nas przyjechała już w piątek, żeby dokończyć przygotowania. Zjechałyśmy się z różnych części Polski – z Włocławka, Grajewa, Tarnowa, Krakowa i Wadowic. Dzięki uprzejmości komendanta miejscowego OSP mogłyśmy przenocować w strażnicy, zaledwie kilkaset metrów od schroniska i „naszej” pewiackiej, obozowej istebniańskiej polany.
    Sobotę, już w pełnym składzie, zaczęłyśmy od nauki podstawowej musztry. Równym krokiem przemaszerowałyśmy pod schronisko i wykonałyśmy pamiątkowe fotografie. Siedząc razem na schodach budynku wzniesionego przez Organizację poczułyśmy wielką dumę z tego, że możemy nosić mundury PWK. Po chwili zadumy skryłyśmy się w cieniu i zaczęłyśmy szkolenie sanitarne. Dzięki naszemu skupieniu i współpracy nauczyłyśmy się szybko i sprawnie radzić sobie z poszkodowanym układając go w pozycji bocznej bezpiecznej. Następnie korzystając z podręcznika ratownictwa medycznego wydanego w 1934 r. i naszego doświadczenia ćwiczyłyśmy zakładanie opatrunków.
    Ognisko i pieczenie kiełbasek zapewniło nam chwilę odpoczynku. Po nim miała nastąpić długo oczekiwana gra terenowa przygotowana wspólnie z tarnowskimi pewiaczkami – Kasią i Asią. O godzinie 14:22 dwa zespoły – granatowy i żółty – wyruszyły wyznaczoną, pięciokilometrową trasą. Na swojej drodze uczestniczki spotkały przeróżne zadania: odnajdywały ukryte zdjęcia, odczytywały wiadomość wysłaną alfabetem Morse’a za pomocą chorągiewek, udzielały pierwszej pomocy, układały piosenki i rozwiązywały test. Mimo opadów deszczu i trudów trasy uśmiechy towarzyszyły nam cały czas, a grę będziemy wspominać jeszcze przez długi czas…
    Wieczorem wybrałyśmy się do centrum Istebnej, gdzie na Dniach Istebnej miałyśmy opowiedzieć o Organizacji PWK. Zostałyśmy ciepło przyjęte, a nasze mundury budziły zaciekawienie, a i zaskoczenie miejscowych, którzy o PWK wiedzieli niewiele. Można powiedzieć, że tym krótkim wystąpieniem zaczęliśmy przywracać pamięć tych wspaniałych dziewczyn z przeszłości.
    Jeszcze przed zjazdem, jednej z uczestniczek, Ani, udało się spotkać z panią Haliną Wiśniewską, pewiaczką. Na zakończenie tego długiego, wypełnionego po brzegi zadaniami dnia z zapartym tchem słuchałyśmy nagranych przez Anię opowieści pani Haliny o pewiackim życiu. Kierowane chęcią podarowania czegoś pani Halinie i wyrażeniu naszego szacunku postanowiłyśmy wykonać album z naszymi zdjęciami i wpisami.
    Niedzielne przedpołudnie, mimo dającego się we znaki upału, spędziłyśmy na nauce o broni prowadzonej przez naszego kolegę Kamila. Miałyśmy również możliwość ćwiczeń praktycznych – każda z nas uczyła się strzelać z wiatrówki oraz broni krótkiej.mW międzyczasie próbowałyśmy (z bardzo dobrymi rezultatami!) łucznictwa.
    Nie obyło się bez refleksji i wniosków. Pierwszy z nich pojawił się bardzo szybko – zjazd trwał zdecydowanie za krótko! Wyjechałyśmy z mocnym postanowieniem przyjazdu w przyszłym roku na dłużej, wszak pomysłów nam nie brakuje!
    Zjazd, mimo że krótki, pokazał nam ile, mimo ogromnych starań i wielu umiejętności, musimy jeszcze włożyć pracy, by stawać się coraz lepszymi rekonstruktorkami. Dwa dni pozwoliły nam się poznać i dać początek kolejnym, wspólnym planom.
    Na koniec nie pozostaje mi nic innego jak powiedzieć: Do zobaczenia! Być może gdzieś na polu rekonstrukcyjnym, a może ponownie w Istebnej… Do zobaczenia!