„Jednym z najważniejszych zadań ratowania porażonych i chorych w wojnie współczesnej jest zapewnianie im pierwszej pomocy na polu walki. Pierwsza pomoc bowiem i czas, w jakim zostanie udzielona po porażeniu, decydują w sposób zasadniczy o powodzeniu dalszego leczenia i skutkach końcowych porażenia. (…)
Na polu walki bardzo ważne jest szybkie i sprawne dojście do poszkodowanego. (…)
Ratujący zwraca przede wszystkim uwagę na to, czy porażony jest przytomny, czy też nie. U porażonego, który utracił przytomność, trzeba przede wszystkim sprawdzić pracę serca i oddychanie. Pracę serca można rozpoznać poprzez badanie tętna, a oddech kładąc rękę na klatce piersiowej porażonego; gdy porażony oddycha, wyczuwa się rytmiczne unoszenie i opadanie klatki piersiowej. (…) Jeżeli nie wyczuwa się położoną na klatce piersiowej dłonią jej ruchów i wiadomo, że zatrzymanie oddychania nastąpiło bardzo krótko przed przybyciem ratującego, należy natychmiast przystąpić do zabiegów reanimacyjnych. (…)
W razie ciężkiego ogólnego stanu porażonego lub np. braku czynnej ruchomości jego kończyn należy brać pod uwagę możliwość istnienia niewidocznych z zewnątrz obrażeń, jak złamanie kręgosłupa. Dlatego też w czasie oględzin nie należy obracać porażonego na różne strony, lecz starać się ocenić jego stan w takiej pozycji, w jakiej został znaleziony. Dopiero po wykluczeniu obrażeń kręgosłupa, układa się (sadza) go w najdogodniejszej pozycji.”

Jeden ratownik przypada na jednego poszkodowanego.
Jeżeli jest taka możliwość ratowników może być więcej, lecz należy ustalić ich hierarchę. Tzn. ratownik A jest głównym ratownikiem. Może on prosić o pomoc i konsultację ratownika B. Wtedy wspólnie zastanawiają się jak należy postąpić, ale ostateczną decyzję podejmuje ratownik A. Dzieje się tak ponieważ, przy poszkodowanym nie może panować zamieszanie, chaos i niezdecydowanie.

Rozmowa z poszkodowanym, wywiad.
Jeżeli poszkodowany jest przytomny pytamy go w których miejscach odczuwa ból, jak doszło do wypadku. Pytamy jak się nazywa, czy przyjmuje jakieś stałe leki i czy choruje na jakieś choroby. Jeżeli jest to możliwe, zapisujemy.

Pozycja zastana.
(wyjaśnione wyżej)

Badamy jedną ręką.
Badamy jedno miejsce w jednym czasie, po kolei od góry do dołu. Nie trzeba robić badania całego ciała przy obrażeniach miejscowych.

Badanie
Udrożnienie dróg oddechowych, sprawdzanie oddechu.
Badanie głowy, szyi, klatki piersiowej (uciśnięcia obustronne i na środku - 3 u kobiet, 4 u mężczyzn)
brzuch - trzy uciśnięcia i wzrokowo, miednica, nogi: kości i ruchomość stawów (chyba, że istnieje ryzyko urazu kręgosłupa, miednicy, lub złamanie), ręce, barki.
Cały czas kontrolujemy oddech.

Wsparcie psychiczne, rozmowa.